newsletter

– oferować więcej, niż zwykły handel polegający na pośrednictwie między klientem i tłumaczem; tekst przygotowany przez tłumacza powinien zawsze zostać poddany fachowej korekcie oraz, jeśli zajdzie potrzeba, ewentualnemu formatowaniu czy obróbce graficznej, która oprócz ustawienia akapitów może polegać także na zeskanowaniu rysunków czy wstawieniu elementów graficznych;

– wspierać tłumacza w jego pracy, w miarę możliwości pomóc w uzyskaniu od klienta ewentualnych materiałów, które mogą być przydatne w przygotowaniu się do tłumaczenia i jego realizacji, może to być szczególnie ważne w przypadku tłumaczeń ustnych;

– ustalając z klientem termin realizacji tłumaczenia, należy mieć na uwadze realne możliwości tłumacza, ile stron dziennie jest w stanie przetłumaczyć, czy musi pracować w weekend, itp.

Tłumacz powinien:

– uczciwie określić swoje specjalizacje i translatorskie doświadczenie; lepiej przyznać się do skromnego doświadczenia niż przeżyć wpadkę, która może być brzemienna w konsekwencjach zarówno dla tłumacza, jak i biura oraz jego klienta;

– tłumacz nie powinien kontaktować się klientami biura, takie zachowanie jest wysoce nieprofesjonalne, stanowi nie tylko przejaw braku lojalności wobec swojego zleceniodawcy, ale w efekcie prowadzi także do tzw. psucia rynku; w żadnym wypadku niedopuszczalne jest przejmowanie klientów biura;

– na niektóre prośby biura tłumacz nie powinien się godzić, dotyczy to zwłaszcza tłumaczeń uwierzytelnionych. Może to być na przykład prośba o zmianę fragmentu tekstu oryginału, „bo tak sobie zażyczył klient”. Rzecz jasna, taka zmiana spowodowałaby, że tłumaczenie przestałoby być wierzytelne. Podobnie, prośba, ażeby tłumacz zostawił w biurze kilka kartek opieczętowanych i podpisanych in blanco, bo a nuż klient zażyczy sobie dodatkowy egzemplarz tłumaczenia, jest także niedopuszczalna. Tłumacz przysięgły powinien zawsze mieć świadomość, iż za tłumaczenia, które uwierzytelnił ponosi pełną odpowiedzialność.

Przejrzyste zasady rozliczeń biura z tłumaczem:

– jasno określone stawki, czyli kwota wynagrodzenia oraz jednostka, za którą wynagrodzenie przysługuje; w przypadku tłumaczeń pisemnych należy ustalić ile znaków obejmuje strona obliczeniowa oraz upewnić się, że spacje także zostaną zaliczone w poczet znaków. W przypadku tłumaczeń ustnych należy ustalić, czy otrzymamy wynagrodzenie za czas poświęcony na dojazd, czy rozliczamy się za każdą godzinę z osobna czy też za cały bądź pół dnia;

– termin wypłaty wynagrodzenia, w żadnym wypadku wypłata wynagrodzenia za zrealizowane tłumaczenie nie może być uzależniona od terminu zapłaty przez klienta, tłumacz wykonał pracę zleconą przez biuro i należy mu się wynagrodzenie bez względu na to czy i kiedy biuro otrzyma płatność od klienta;

– w wypadku korekty najczęściej stosuje się:

(1) konkretną stawkę za konkretne zlecenie, albo
(2) oblicza się wynagrodzenie w oparciu o liczbę stron tłumaczenia lub też
(3) oblicza się wynagrodzenie w oparciu o liczbę godzin przepracowanych przez korektora.

Pierwszy sposób wydaje się najbardziej przejrzysty, w drugim przypadku problem może stanowić jakość tłumaczenia – jeżeli słaba, wkład pracy korektora może być znacznie większy niż można byłoby sądzić po liczbie stron tekstu; jeśli bardzo dobra, wynagrodzenie może okazać się zbyt wysokie. W trzecim przypadku, także często stosowanym, biuro musi polegać na rzetelności korektora, jednak wtedy może wymagać od niego zarejestrowania każdej poprawki i opatrzenia jej krótkim komentarzem uzasadniającym potrzebę wprowadzenia korekty.

Opracował: Andrzej Wojtkuński